Vandaag is Floor gestart met de tweede chemokuur. Haar bloedwaarden waren goed genoeg en ze liet daarnaast ook zien dat haar conditie voldoende is om te beginnen. Zoals ik gister al schreef, geeft me dit een dubbel gevoel: blij dat we verder gaan met de strijd, maar ook vervelend omdat Floor zich weer heel ziek zal gaan voelen.

De opname begon met het aanprikken van de portacath, het onderhuidse “kastje” waar gemakkelijk een infuus op kan worden aangesloten. Floor zag hier erg tegenop, maar het viel mee. “Eigenlijk deed het helemaal geen pijn.” Dankzij de verdovende toverzalf die we hadden meegekregen. Vanuit het infuus kon gemakkelijk bloed worden afgenomen. Na de controle door de arts moesten we even wachten in de familiekamer totdat onze kamer klaar was. Floor heeft er lekker op de ipad gespeeld. We hebben nu helaas geen eigen kamer, maar moeten er een delen met een meisje van 2,5 en een van haar ouders. Dat is wel even wennen.

Vandaag hebben we met de arts de kuur van deze week besproken. Het wordt een heftige, met nare bijwerkingen. En natuurlijk worden daar weer medicijnen tegen toegediend, die waarschijnlijk ook wel weer hun bijwerkingen zullen hebben. Een aantal bijwerkingen zal pas op lange termijn zichtbaar zijn, zoals hartstoornissen. Andere mogelijke problemen door deze chemokuur: nierproblemen en ontstekingen aan de blaaswand en meer van zulk soort dingen.

En toch gaan we er vol voor. We hebben geen andere keus. Zoals de arts vanmiddag zei: we moeten de neuroblastoom van alle kanten aanvallen om hem klein te krijgen en geen kans te geven zich te wapenen tegen een van onze aanvallen. De eerste kuren zijn essentieel in de bestrijding van de kankercellen. Door nu heel hard toe te slaan, brengen we de neuroblastoom een gevoelige klap toe, is de hoop. We slaan zo hard toe als Floor aankan. En dus zal ze er erg ziek van worden.

De arts bevestigde vandaag wat we al wisten, maar waar ik liever niet aan wil denken. Floor heeft neuroblastoom met drie heel vervelende eigenschappen, die het agressiever en weerbarstiger maken. Moeilijk om blijvend te verslaan dus. Ingrid had dit al via Google gelezen en aan mij verteld (ik ga er zelf niet naar op zoek), maar toch kwam de boodschap van de arts hard aan. We moeten dus hopen dat Floor in het bakje mazzelaars valt? Vroeg Ingrid. Ja, was het antwoord. Maar we doen er alles aan om haar in dat bakje te krijgen.

De arts blijft hoop houden en hoop geven. De eerste chemo heeft goed werk gedaan. De bulten op Floors hoofd zijn aanzienlijk kleiner en Floor heeft eigenlijk geen pijn meer in haar botten en buik. Ook voelt de arts veel minder weerstand in Floors buik, wat er op duidt dat de tumor kleiner is en zich heeft verplaatst. Maar daar krijgen we pas zekerheid over na de evaluatieonderzoeken over twee weken. De tweede chemo moet een verdere slag slaan. Uiteindelijk willen we alle kankercellen Floors lichaampje uit hebben, want alleen dan maakt ze een goede kans. Maar zover zijn we nog lang niet. Na deze tweede kuur volgen nog twee series van twee kuren. En daarna een operatie, een soort superkuur, bestraling. En dan zal blijken of de kanker weg is. Nog later moet blijken of het ook weg blijft. En pas dan weten we of Floor een mazzelaar is.