Gisteren schreef ik vooral over de emotionele steun die we ervaren. De kaarten, mailtjes, ballonnen en facebookberichten. Maar er is veel meer. We zijn ook zo ontzettend blij met de praktische ondersteuning. Zonder iemand tekort te willen doen, wil ik een paar voorbeelden noemen.

Ouders en schoonouders doen wat in hun vermogen ligt om ons te helpen. Mijn ouders vangen bijvoorbeeld de kinderen op als wij niet thuis zijn, ze mogen er slapen als dat zo uitkomt en ze brengen en halen ze naar en van sport en andere afspraken. Gelukkig wonen ze op nog geen kilometer afstand van ons huis. Mijn schoonouders wonen iets verder, maar gelukkig ook in dezelfde plaats. Zij brengen ze naar afspraken en passen op als degene van ons die thuis slaapt naar bijvoorbeeld een ouderavond op school moet. Heerlijk om op je (schoon)ouders terug te kunnen vallen.

Mijn zus is een enorme steun. Ze doet boodschappen, zet de kerstboom op met de kinderen, zorgt voor eten, regelt veel. Echt super. Mooie actie van vandaag: ze plaatste een bericht op onze facebookpagina’s met de oproep om maaltijden voor ons te koken deze week. Dan hebben wij onze handen vrij voor Floor en komt niet alles neer op de schouders van mijn ouders. Het resultaat binnen een paar uur: voor elke dag van deze week een maaltijd (en ik geloof ook nog een reservelijst).

Mijn broers wonen verder weg, maar ook zij bieden hulp aan. De een zoekt uit hoe wij een stichting kunnen oprichten waarmee we geld kunnen inzamelen om aan het eind van de behandeling nog een aantal maanden verblijf in de VS kunnen financieren voor een nabehandeling. De ander zorgt ervoor dat we bijvoorbeeld ook een auto voor de deur hebben als de onze naar de garage moet. Heel praktisch.

Ook fijn: buren en andere bekenden die aanbieden om te koken, de was te doen, boodschappen te doen, de kinderen op te vangen, het huis te poetsen. Allemaal zodat wij bij Floor kunnen zijn. Het geeft ons rust om hier in Utrecht ook echt bij haar te kunnen zijn en niet een gejaagd gevoel te hebben omdat je thuis ook nog van alles moet. En stiekem heb je dat toch, omdat het zo moeilijk is om dingen uit handen te geven. We doen nog steeds onze eigen was. Stom he.

Na de kerstvakantie begint het ‘gewone’ leven weer. We zullen ook weer aan het werk moeten. Om werk, zorg en huishouden goed op elkaar af te stemmen, moeten we allebei een gesprek aangaan met onze werkgevers. Die geven gelukkig aan dat we ons geen zorgen moeten maken. Dat vatten we op als: het komt wel goed, er zijn mogelijkheden. Maar welke? We zullen het zien. Hopelijk kan en mag ik gebruik maken van het aanbod van een lieve collega om een deel van haar vakantiedagen over te nemen.