Afgelopen zondag hebben we de zesde verjaardag van Floor gevierd. Wat was ze lekker jarig. Maar wat is het vreemd om haar verjaardag in Amerika te vieren, ver weg van familie en vrienden. Gelukkig is er Facetime, zodat Floor wel gefeliciteerd kon worden door haar opa’s en oma’s. Floor pakte hun cadeautjes uit terwijl zij meekeken via de tablet. Zo mooi!

Een week eerder hadden we Floors verjaardag (en de mijne) al groter gevierd, samen met de Nederlandse lotgenootjes en hun ouders, broertjes en zusjes die hier zijn. Of waren, want twee ervan zijn in de week na het feestje naar Nederland vertrokken omdat hun behandeling er op zit. Het was een heel fijn feest. De band met andere ouders is intens. Het voelt als familie.

De afgelopen dagen moest ik vaak terugdenken aan vorig jaar. Hoe onzeker waren we toen, tijdens het vieren van Floors verjaardag. Toen zat steeds in mijn hoofd dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Nu vraag ik me vooral af hoe vaak we dit nog mogen vieren. Toch wel een belangrijk verschil. Waar vorig jaar de angst regeerde, heeft nu meestal hoop de overhand. Dat heeft vooral te maken met de manier waarop Floor zich door de behandeling heeft geslagen en hoe ze lijkt te reageren op de kuren. Hoewel het tweede deel van de vierde kuur weer heel pittig was en Floor zich (snel) wisselend heel ziek en heel goed voelde, is hij snel gegaan.

Terwijl zondag de zelfgemaakte (en door Floor en de anderen versierde) cupcakes op tafel kwamen, moest ik denken aan de verkoop van cupcakes vorig jaar op haar verjaardag. En de paaseitjes en paashazen. Daar moest ik vooral aan denken toen ik hier exact dezelfde paashazen in de winkel zag staan. Chocolade paaseitjes zijn hier trouwens nauwelijks te krijgen. En zo gingen de gedachten naar meer geweldige acties die vorig jaar rond deze tijd plaatsvonden en die samen ervoor hebben gezorgd dat wij zonder financiële zorgen in Amerika kunnen zijn voor de behandeling van Floor.

We zijn niet alleen bezig met herinneringen aan afgelopen jaar en daarvoor. We willen ook graag herinneringen maken voor de toekomst. We willen samen zoveel mogelijk mooie, fijne dingen doen. Making memories. Lekker naar de speeltuin, naar het Please Touch Museum, spelletjes doen en knutselen. Maar ook uitstapjes om nooit te vergeten.

Van het geld van mijn oom Joop, die ons herinneringen als cadeau wilde geven, zijn we vorige week, tijdens de voorjaarsvakantie van Marije, Jasper en Jurre, een paar dagen naar Washington DC geweest. Een compleet andere stad dan Philadelphia of New York. Washington staat bol van de ‘memorials’ en monumenten. Eigenlijk is het één grote bezienswaardigheid. We waren er vier dagen, waarin we iedere dag een heel andere invulling hebben gegeven. Maandag kwamen we aan bij het appartement in Alexandria, een voorstad van Washington, waar nog veel oude gebouwen staan. Alsof je rondloopt in het Amerika van de negentiende eeuw, met prachtige huisjes.

Dinsdag hebben we Washington bezocht: Capitool, Washington Memorial, Witte Huis, World War II Memorial, Vietnam Veterans Memorial, Lincoln Memorial, Korean war memorial, Marin Luther King Memorial, Jefferson Memorial (vanuit de verte) en kort het Lucht- en ruimtevaartmuseum. Een indrukwekkende dag, waarin we zoveel hebben gezien dat normaal alleen op televisie of in de film te zien is. Floor ging lekker mee in haar buggy. Regelmatig kwam ze er uit om een stukje te lopen, ergens op te klimmen, een spelletje te doen of te poseren voor een foto (maar dan wel met gekke bekken, en die zien er écht gek uit nu ze haar twee voortanden aan het wisselen is).

Woensdag zijn we naar de Washington Zoo geweest. Al lang voordat zeker was dat we naar Amerika mochten voor de behandeling, wisten we dat we naar deze dierentuin moesten. Ze hebben hier namelijk panda’s. En die wilde Floor heel graag in het echt zien. Dus hebben we dat gedaan. We hebben ze gezien. Twee van de drie. De derde is een babypanda, maar die sliep helaas.

Donderdag was de indrukwekkendste dag, met een bezoek aan de nationale begraafplaats Arlington. Zo’n 400.000 militairen liggen hier begraven, waarvan een groot deel heeft gevochten in een van de vele oorlogen waarbij Amerika betrokken was sinds de burgeroorlog. Ook is er het graf van oud-president John F. Kennedy. We hebben de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat bijgewoond. Met een ruim tien minuten durende indrukwekkende ceremonie wordt de ene militair afgewisseld door de ander. Die ceremonie wordt ieder uur herhaald, 7 dagen per week. Het hele jaar door. Het toont zoveel respect voor al die militairen die hun leven hebben gegeven voor dit land en de wereld.

Ook komend weekend willen we unieke herinneringen maken. We gaan naar de Niagara Falls. Zaterdagochtend heen, zondagmiddag terug en in de tussentijd genieten van elkaar en de wereldberoemde watervallen op de grens van de Verenigde Staten en Canada. De hotelovernachting kunnen we nog doen van de bijdrage van oom Joop. Voor ons een flinke rit, maar voor Amerikaanse begrippen is het “in de buurt”. “It’s only a seven hour drive”, zei een van de verpleegkundigen afgelopen week.

Na dit uitstapje staat alweer de laatste ziekenhuisopname op het programma. Dat wil niet zeggen dat Floor daarna klaar is in Amerika. Vanaf 18 april staan de bestralingen gepland van het plekje dat hier op haar heup was gevonden en later weer was verdwenen. Ook ondergaat Floor nog twee pillen kuren met medicijnen (orale “chemo”) die ze thuis krijgt. Waarschijnlijk worden in juni de afsluitende scans gemaakt. We vinden het nu al spannend dat het eind van de behandeling ‘in zicht’ komt. Zolang er wordt behandelt, lijkt het veilig: er wordt gewerkt aan de bestrijding van de kanker. Als de behandeling klaar is, kun je niets anders doen dan afwachten en van controle naar controle gaan en hopen dat het weg is en blijft.